ศาสตราจารย์ผู้เกษียณอายุราชการคนหนึ่ง ใช้ชีวิตช่วงบั้นปลายกับภรรยาเฒ่าอย่างมีความสุข
ตื่นเช้ามาไปตลาด จับจ่ายซื้อของเล็กๆน้อยๆ
บ่ายคล้อยออกไปดื่มชากาแฟตามร้านของเหล่าลูกศิษย์ ค่ำๆหลังทานอาหารเย็น สองสามีภรรยานั่งอ่านนิตยสาร ไม่ก็เช็คภาพถ่ายในไลน์ที่บุตรสาวเพียงคนเดียวมักส่งมาให้ ลูกอยู่อเมริกา
เช้าวันหนึ่งเมื่อเดือนก่อน ตอนที่เขาลุกจากเตียง มือทาบกับผ้าปูที่นอนที่ชื้นด้วยน้ำ
"ยายแก่ เธอฉี่รดที่นอนเหรอ?" เขาเอ่ยหยอกภรรยาเฒ่า แต่..ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับของฝ่ายภรรยา!
เธอสิ้นลมไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...!!!
"อย่าโศกเศร้าเสียใจ ภรรยาของคุณ เธอไปในที่ๆดีที่สุดแล้ว"
"ให้ผมมานอนเป็นเพื่อนอาจารย์ไหมครับ สมชัยและวีณาก็จะมาด้วยนะครับ"
คำปลอบประโลมใจ ที่เพื่อนๆและเหล่าลูกศิษย์เข้ามาปลอบประโลมใจ แต่เขายังคงยืนนิ่ง ปฏิเสธด้วยใบหน้าเรียบเฉย เงียบขรึมเหมือนที่เขาเป็นอยู่ก่อนหน้านั้น
คืนหนึ่ง....เขาเขียนจดหมายยืดยาวถึงลูกสาวเพียงคนเดียว ด้วยหน้าที่การงานทำให้ลูกกลับมาส่งคุณแม่ไม่ทัน
ชายชราหยิบจดหมายขึ้นมาจูบ
"ลาก่อนลูกรัก"
เขาวางจดหมายและหยิบขวดยานอนหลับขึ้นมา ข้างๆ ขวดยานอนหลับ เหมือนภรรยาของเขากำลังยิ้มให้......
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์บนหัวนอนก็ดังขึ้น
"พ่อคะ ตอนนี้หนูอยู่สนามบินแล้วค่ะ เจ้านายใจดีให้หนูลาพักร้อนมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อหนึ่งเดือนค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะคะพ่อ หนูรักพ่อมากๆค่ะ"
หลังจากศาตราจารย์เล่าให้ลูกศิษย์ฟังเสร็จ เขาก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม
"คุณรู้ไหม อะไรที่ทำให้คนเลิกคิดฆ่าตัวตาย"
"ไม่รู้ครับท่าน" ลูกศิษย์เก่าของชายชราตอบ
"ไม่ใช่คำสอนในศาสนา ไม่ใช่นักจิตวิทยา ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง แต่มันคือความรู้สึกง่ายๆ ที่เรียกว่า..ถูกรัก..นั่นก็คือ ยังมีคนที่รักเราอยู่"
.....
cr:forward line
