ความต่างระหว่าง รักที่สุด กับ สุดที่รัก

'สุดที่รัก' มาถามฉันว่า "รักแค่ไหน"

ฉันตอบ "รักที่สุด"

พ่อแม่มาถามฉันว่า "รักแค่ไหน"

ฉันตอบ "รักที่สุด"

พี่น้องมาถามฉันว่า "รักแค่ไหน"

ฉันตอบ "รักที่สุด"

เพื่อนสนิท มาถามฉันว่า "รักแค่ไหน"

ฉันตอบ "รักที่สุด"

สัตว์เลี้ยงฉันออกลูก

ฉันก็พูดกับมันว่า "รักที่สุด"

ต้นไม้ฉันออกดอก

ฉันก็บอกมันว่า "รักที่สุด"

สุดที่รัก กลับมาถามในวันหนึ่ง "ตกลงเธอรักฉันที่สุดรึเปล่า"

ฉันตอบ "รักที่สุด"

สุดที่รักถาม "แล้วพ่อแม่ พี่น้องกับคนอื่นๆ ล่ะ ไม่ได้รักที่สุดเหรอ"

ฉันตอบ "รักที่สุดเหมือนกัน"

สุดที่รักโมโห "ฉันเป็นสุดที่รักของเธอ เธอต้องรักฉันที่สุดคนเดียว"

ฉันคิดนิดหนึ่ง "แต่ฉัน...รักที่สุดทุกคน"

สุดที่รักงอน "คนหลายใจ...ไปตายซะ"

ฉันผิดตรงไหน ที่ฉันรักคนสำคัญในชีวิตฉันทุกคน

ฉันสับสน ฉันจึงไปโดดน้ำตายตามคำสุดท้ายของสุดที่รัก

ฉันขึ้นไปบนสะพานที่สูงที่สุด กระโดดลงไปในแม่น้ำตรงจุดที่ลึกที่สุด

ฉันไม่ตาย เพราะฉันว่ายน้ำเป็น และฉันก็ รักตัวเองที่สุด

ฉันว่ายน้ำไปข้างหน้าเรื่อยๆ

จากแม่น้ำออกทะเล จากทะเลออกมหาสมุทร

ว่ายจนกว่าจะสุดทาง ผ่านเกาะ ผ่านประเทศต่างๆ มากมาย

แล้วฉันก็วนกลับมาที่เดิม สะพานเดิมที่ฉันกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย

ฉันค้นพบแล้วว่า... โลกกลม

มีเกาะ มีประเทศ ตั้งอยู่บนตำแหน่งต่างๆ บนโลก ไม่ทับซ้อนกัน

ทุกเกาะ ทุกประเทศมีความสำคัญ มีหนึ่งเดียว และอยู่ทุกมุมสุดของโลก

เหมือนความรักของฉัน เป็นทรงกลม มีคนสำคัญตั้งอยู่บนตำแหน่งต่างๆ ของความรัก

แต่ละคนมีหนึ่งเดียว ไม่ทับซ้อนกัน

ทุกคนคือ 'สุดที่รัก'

และฉันก็ 'รักที่สุด'

คอลัมน์ นิทานบัวไร โดยบัวไร จาก มติชนวันอาทิตย์ ที่20/01/02

ยามเมื่อรักจากไป

ทหารหนุ่มแอบหลงรักเจ้าหญิงเลอโฉม

เขาตระหนักถึงความสูงส่งของเธอ

เฉกเช่นเดียวกับที่ตระหนักถึงความต่ำต้อยตน

แต่เขายังรวบรวมความกล้า เดินเสี่ยงตายเข้าไปบอกเธอว่า

“รัก”

และจะอยู่บนโลกต่อไปโดยไม่มีเธอไม่ได้

เจ้าหญิงผู้เป็นดวงใจตอบเขาว่า

”ถ้าสามารถรอคอยอยู่ใต้ระเบียงห้องเธอได้ติดต่อกัน

100 วัน 100 คืน เธอจะเป็นของเขาตลอดไป”

ณ ใต้ระเบียง ทหารหนุ่มเฝ้ารอคอยอยู่ตรงนั้น

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า

โดยไม่ยอมขยับเขยื้อนกายไปไหน

เขารอคอยในสายลมบาดผิว

รอคอยในสายฝนกระหน่ำ

รอคอยในความหนาวเหน็บของหิมะ

วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า

โดยมีเจ้าหญิงของเขาเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา

เธอเห็นหยาดน้ำตาของเขาพรูพรายเป็นสาย

จนกระทั่งในคืนที่ 99

ทหารหนุ่ม หยุดร้องไห้

หยุดรอคอย

หยุดทุกอย่างไว้

แล้วหันหลังเดินจากไป

เรื่องนี้ไม่มีตอนจบ แต่มีบางคำถาม บางคำตอบในใจ

ความรักของเธอกับเขาอาจจะเหมือน “นาฬิกาทราย “

เมื่อฝ่ายหนึ่งเริ่มหมดรักไปในใจอีกฝ่ายหนึ่งกลับรักขึ้นมาใหม่เต็มเปี่ยม

แต่บางทีทหารหนุ่มอาจตั้งใจแค่แสดงให้เห็นว่าเขารักเธอจริงแท้แค่ไหน

แค่พิสูจน์ให้เห็น แต่ไม่ต้องการ ครอบครองไว้

หรือบางทีเขาอาจเสียใจ

ต้องตัดใจจากไปเพราะรักเขาถูกทำร้ายย่ำยี

หรือบางทีเป็นเจ้าหญิงเองที่เสียใจ

เพราะไม่เคยมีใครรักเธอได้อีกถึงเพียงนี้...

ความรัก เป็นสิ่งที่ออกแบบไม่ได้

ความรัก เป็นเรื่องที่บังคับใจกันไม่ได้

ความรัก ที่บริสุทธิ์ คือ การให้...

ให้โดยที่ไม่หวังว่าจะได้อะไรตอบแทน

.........แต่ในความเป็นจริงแล้ว

ผู้ที่ให้มักจะหวังอยู่ลึกๆ

ที่จะได้ความรักเป็นสิ่งตอบแทน..เสมอ

และเมื่อเค้าได้ ความรัก กลับมาแล้ว

มีเพียงน้อยคนนักที่จะสามารถให้ในลักษณะนี้ได้ตลอดไป

ความอดทนอยู่คู่กับความรักไม่ได้

แต่ความเข้าใจต่างหากที่ควรเคียงคู่กันไป

ถูกต้องที่ “เวลา” เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ทุกอย่าง

โดยเฉพาะความรัก

การประคองให้รักกันได้ตลอดไป

เป็นสิ่งที่ยากกว่าการจะทำอย่างใรให้รักกัน

เจ้าหญิงไม่ผิด และ ทหารผู้นี้ก็ไม่ผิด

เพียงแต่เวลาของ ความรัก ของสองคนนี้...

ไม่เท่ากันเท่านั้นเอง

เราจะรู้ค่าของสิ่งของสิ่งหนึ่ง เมื่อเราได้รู้ว่า

เรา... “ได้เสียมันไปแล้ว”

นิรันดร์แห่งรัก

มีเรื่องเล่าระหว่างสาวสวยและหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งรักกันมาก และสาบานว่าแม้ความตายก็มิอาจจะพรากรักอันแสนจะมั่นคงนี้้ลงได้

และในครั้งนั้นยังมีแม่มดตนหนึ่งผู้ซึ่งไม่เชื่อว่าความรักของทั้ง 2 จะมั่นคง จึงคิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา

นางกล่าวว่า .. "หากพวกเจ้ามั่นใจในรักของอีกฝ่าย ซึ่งยั่งยืนแม้ว่าความตายจะพราก ดังนั้นข้าก็อยากจะลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร...ข้าขอสาปให้นับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติ บุรุษนี้จะไม่มีทางจำเจ้าได้ เขาจะไม่สามารถจำได้ ว่าเคยรักเจ้า และตรงกันข้ามกับเจ้า เจ้าจะเป็นคนที่จำทุกอย่างได้ เพราะเจ้าจะยังคงอยู่เช่นนี้ตลอดไปไม่แก่ไม่เฒ่า ไม่มีวันตาย จะอยู่อย่างนี้นิรันดร... เจ้าจะจำเวลาที่เคยรักเขา
เคยเป็นที่รักและต้องเฝ้ารอการกลับมาของเขา ในชาติแล้วชาติเล่าตลอดกาล...

วันใดก็ตามที่เจ้าทำให้เขารู้ตัวว่ารักเจ้า ทำให้เขาจำเจ้าได้ วันนั้น...คือวันที่ความเป็นนิรันดร์ของเจ้าสิ้นสุดลง..เจ้าจะแก่และตาย ตามสภาพของอายุขัยที่ควรเป็น.. และคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้าหนุ่มนั่นแทน...
เขาจะต้องเป็นคนที่ค้นหาเจ้าบ้าง..."

หลังจากนั้นมาปีแล้วปีเล่าเวลาผ่านไปศตวรรษทบศตวรรษ ที่หญิงสาวเฝ้าตามหาชายหนุ่มคนรัก และทุกครั้งที่เธอได้พบเขาในสภาพของใครคนหนึ่ง ที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย...เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาจำเธอได้ แต่มันไม่เคยสำเร็จชาติแล้วชาติเล่า...

หลังจากการเกิดและดับของเขาผ่านไปนับสิบครั้ง เขาก็ยังไม่อาจระลึกได้ถึงความรักของเธอ... ความทุกข์ทรมานของหญิงสาวถูกเฝ้าดูอย่างเย้ยเยาะ โดยนางแม่มดผู้รอคอยเวลาที่หญิงสาวจะยอมรับว่า...รักแท้ที่แม้ความตายก็ไม่อาจพรากไม่มีจริง

แล้วนางแม่มดก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าในช่วงหลังๆ มา หญิงสาวไม่ได้พยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มระลึกถึงตน ไม่พยายามให้ชายหนุ่มรักตน... แต่กลับทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เขามีความสุข และทำให้เขาเกิดรอยยิ้มแทน...

แล้ววันหนึ่งนางแม่มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว จึงปรากฏตัวเพื่อเอ่ยถาม กับตัวหญิงสาวเอง..."เจ้าได้ละทิ้งความพยายามของเจ้าเสียแล้วหรือ... ความพยายามที่จะพิสูจน์ให้ข้าเห็นอำนาจและพลังของรักแท้ที่เหนือกว่าอำนาจใดๆ แม้กระทั่งคำสาปของข้า..."

"จริงๆ แล้ว ข้าก็มีเหตุผลของข้า..." หญิงสาวตอบนางแม่มดกลับไป "...ข้าไม่ได้ละทิ้งความพยายาม... เพียงแต่...ข้ากลัวว่าความพยายามของข้า จะสัมฤทธิ์ผล... แล้ว......."
"แล้วเจ้าก็ต้องแก่และตาย..." นางแม่มดต่อให้ด้วยเสียงเย้ยหยัน

"ที่แท้เจ้าก็กลัวที่จะตาย... เจ้ากลัวจะสูญเสียความเป็นอมตะของเจ้า... ....เฮอะ นี่หรือรักแท้ของเจ้า..."

หญิงสาวไม่ปฏิเสธ นางเผชิญหน้ากับนางแม่มดและรับคำกล่าวหานั้น "อาจใช่...มันเป็นความจริงที่ข้ากลัวว่า หากข้าทำให้เขาจำข้าและรักข้าได้ ข้าจะต้องตายจากเขาไป..."

"และเจ้าก็ไม่เชื่อใจว่า เขาจะทำให้เจ้าจำได้เช่นนั้นหรือ?..." หญิงสาวจ้องหน้าแม่มดนิ่งอยู่ ก่อนตอบ "สิ่งที่ข้าเกรงไม่ใช่เรื่องนั้น ท่านรู้อะไรไหม...ตลอดเวลาอันยาวนานที่ข้าเฝ้าเดินทางตาม หาเขา เฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่า รอวันที่เขาจะกลับมาหาข้าอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ข้า เฝ้ามองการเกิดและการตายของเขา
มันคือความทรมานอันยาวนานที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด... และสำหรับข้าความทุกข์อันแสนสาหัส
คือการได้เห็นความทรมานของผู้เป็นที่รัก โดยที่เราไม่อาจเอื้อมมือเข้าไปช่วยเหลือได้...

หลายครั้งที่ข้าอยากให้ตัวข้าเห็นแก่ตัว พอที่จะพยายามทำให้เขารัก ทำให้เขาระลึกถึงข้าได้อีกครั้ง เพื่อที่ข้าจะได้เป็นอิสระต่อการพันธนาการนี้... แต่ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงมัน...ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับ เนื่องจากการรอคอย ที่ไม่มีวันจบสิ้นก็ทำให้ข้าคิดได้ ข้าไม่อาจให้เขาต้องแบกรับความรู้สึกทรมานเช่นที่ข้าได้รู้สึก... สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ ข้าจะทำให้เวลาของเขามีแต่ความสุข เท่าที่พลังของข้า จะทำได้...

ข้าอาจไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาก็จริง แต่ข้าก็ยังอยากเห็น รอยยิ้มของเขา...ข้าอาจเป็นคนอ่อนแอในสายตาของท่าน อย่างไรก็ตาม นี่ก็คือความรักของข้า คือสิ่งที่ข้าเป็น...แม้ชีวิตของข้าจะต้องเดียวดายตลอดกาล แต่ข้าก็มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า คนที่ข้ารักจะไม่มีวันเดียวดายเช่นตัวข้า... เพราะเขาจะมีข้าข้างกายเขาชั่วนิรันดร์..."

นิทานเรื่องนี้ไม่มีตอนจบ เพราะอยากให้คนที่อ่านจินตนาการถึงตอนจบเอาเอง ในชีวิตของเรา มีหลายช่วงต่อหลายช่วงที่เราคิดว่า เรารักใครสักคนมากมาย เหลือเกิน และหลายต่อหลายครั้งที่ความรักของเรา ก็ต้องการความรักตอบกลับมา

หลายคนฟูมฟายกับโชคชะตา ว่ารักที่ไม่ได้รักตอบ คือการสูญเวลาเปล่า...แต่มีหลายต่อหลายคน... ที่ดีใจกับโชคชะตาที่เกิดมาสักครั้งแต่ยังได้รักใครสักคนอย่างเต็มหัวใจ... ทุกอย่างในชีวิตมีทางเลือก... ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกทางไหนหรือคุณจะเลือกหรือไม่?'

คุณจะเลือกทางไหน... เปิดประตูรับความรักเข้ามาเพื่อเติมความอบอุ่นให้กับหัวใจแม้เพียงช่วงหนึ่งของชีวิต... หรือจะมัวแต่ฟูมฟายโทษตัวเองกับความรักที่ให้ไปแต่ไม่ได้รักตอบ...??

.. ..*. .. *. .. *. . . ทางเลือกเป็นของคุณ . . .*. . ..*...

อุทาหรณ์แด่คนไม่กล้าบอกรักใคร

เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ฉันอายุ 6 ขวบ

ขณะกำลังเล่นอยู่ที่ฟาร์มในแคลิฟอร์เนีย

ฉันได้พบเด็กชายที่แลดูธรรมดาคนหนึ่ง ประเภทที่เขาอาจแหย่คุณและคุณก็แหย่เขากลับ

กลั่นแกล้งกันไปมา พูดง่ายๆ ว่าตอนพบกันครั้งแรกนั้นเรารู้สึกดีต่อกัน

แล้วพอได้มาเจอกันอีกก็แหย่กันเล่นตรงบริเวณรั้ว

และที่นั่นก็กลายเป็นที่ที่เราพบกันและเล่นด้วยกันเสมอมา

ฉันน่าจะเล่าความลับของฉันทั้งหมดให้เขาฟังได้นะ

เขาเป็นคนเงียบๆ คอยแต่นิ่งฟังเวลาที่ฉันเล่าโน่นนี่

เป็นคนที่ฉันสามารถคุยด้วยได้ทุกๆ เรื่อง

ตอนอยู่ในโรงเรียนเราอยู่คนละกลุ่ม แต่พอกลับบ้านเราก็จะคุยกันถึงเรื่องราวในโรงเรียน

.....วันหนึ่งฉันบอกเขาว่า เด็กผู้ชายที่ฉันชอบคนหนึ่งหักอกฉัน

เขาปลอบว่าไม่เป็นไรหรอกสักพักมันจะดีไปเอง

ฉันเลยสบายใจขึ้น และยิ่งทำให้นึกว่า เขาเป็นเพื่อนแท้คนหนึ่งของฉัน

นั่นเป็นความรู้สึกในตอนนั้นของฉันจริง ๆ .....

เราเรียนด้วยกันเรื่อยมาจากมัธยมจนถึงมหาวิทยาลัย

คบหากันมาโดยตลอด แม้ฉันจะคิดเสมอว่า เราเป็นแค่เพื่อน

แต่ลึกๆ แล้ว...ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่

ในคืนวันสำเร็จการศึกษาเราต่างมีคู่นัดไปนั่งฟังเพลงกัน

แต่ฉันก็ยังอยากจะพบเขาอยู่ดี

เมื่อทุกคนกลับบ้านกันหมด ฉันแวะไปหาเขา

เพื่อจะบอกว่าฉันอยากจะขอพบเธอ

อือ ...

นั่นดูเหมือนจะเป็นโอกาสทองของฉันทีเดียว แต่ที่สุดแล้วเราแค่นั่งดูดาว

ผลัดกันเล่าแผนการชีวิตของกันและกัน...

ฉันจ้องตาเขาขณะฟังเขาเล่าว่า เขาอยากแต่งงานและวางหลักปักฐาน

ทั้งยังคุยถึงวิถีทางที่ จะทำให้ตัวเองร่ำรวยและประสบความสำเร็จในชีวิต

...โดยมีฉันนั่งคุดคู้อยู่ข้างๆ เขา

คืนนั้นฉันกลับบ้านพร้อมความรู้สึกอันปวดร้าว

ด้วยเหตุที่ฉันไม่ได้พูดออกไปดังใจปรารถนา

ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวใจฉันเจ็บปวด

สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ฉันอยากจะบอกเล่าให้เขาฟังใจจะขาด

แต่ทุกครั้งจะต้องมีใครสักคน อยู่ตรงนั้นด้วยเสมอ

...หลังจากนั้นเขาก็ได้งานทำในนิวยอร์ก

แน่นอนฉันยินดีกับอนาคตอันสดใสนั้น

แต่ยังคงเก็บงำความรู้สึกของตัวเองเช่นเดิม

ขณะที่เขากำลังจากไป ฉันกอดเขาแล้วร้องไห้

คิดว่านั่นเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง

คืนนั้นฉันร้องไห้จนตาบวม และยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

เมื่อนึกถึงว่า ที่สุดแล้ว ฉันก็ยังไม่ได้เล่าความในใจให้เขาฟัง

ฉันเริ่มต้นด้วยงานเลขาฯ

แล้วย้ายสายงานมาเป็นนักวิเคราะห์ระบบคอมพิวเตอร์

รู้สึกภูมิใจในตัวเองที่ประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง

วันหนึ่ง

ฉันก็ได้รับการ์ดแต่งงานใบหนึ่งทางไปรษณีย์

มาจากเขานั่นเอง ใจหนึ่งฉันก็ยินดีกับเขา

แต่อีกใจก็ยะเยียบเศร้า

ได้แต่พร่ำบอกกับตัวเองว่า ฉันไม่มีโอกาสได้อยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว

อย่างมากที่สุดเราก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน

...งานแต่งงานได้จัดขึ้นอย่างอลังการทีเดียว ณ โบสถ์ใหญ่แห่งหนึ่ง

ขณะที่งานเลี้ยงจัดในโรงแรม ฉันได้พบจ้าสาว และแน่ละ

ได้พบเขาด้วยแล้วฉันก็ตกหลุมรักเขาอีกครั้งหนึ่ง

ฉันเก็บความลับนี้ไวกับตัวเอง

...ไม่อยากให้มันไปทำลายวันอันเป็นมงคลของเขา

คืนนั้นฉันพยายามทำตัวให้สนุก แต่กลับกลายเป็นว่าฉันกำลังฆ่าตัวเอง

ด้วยการเผชิญหน้ากับคนที่กำลังดูมีความสุขมากอย่างเขา

ฉันจึงจำเป็นต้องพยายามฝืนยิ้ม

และทำตัวให้มีความสุขเพื่อกลบเกลื่อนหยาดน้ำตาที่ซุกซ่อนไว้ในใจ

เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันพยายามลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในนิวยอร์ก

มันถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องเดินไปตามวิถีทางของฉันเองบ้าง

ตลอดหลายปีมานี้เรายังคงติดต่อกันทางจดหมาย

เขาย้ำเสมอว่าคิดถึงฉันมาก อยากจะมีโอกาสได้คุยกับฉันอีก

...และแล้วเขาก็เงียบหายไปหลังจากที่ฉันเขียนไปหาเขา 6

ฉบับฉันเริ่มกังวลว่าอาจจะมีเรื่องร้ายๆ อะไรเกิดขึ้น

แต่แล้วก็ได้รับโน้ตสั้นๆบอกว่า "ขอให้มาพบผมตรงรั้ว ณ

ที่เดิมที่เราเคยเล่าอะไรต่ออะไรให้กันฟัง"

ฉันไปตามนัดและพบเขาอยู่ที่นั่นจริงๆ เขากำลังอกหักและดูโศกเศร้ามาก

เรากอดกันแน่นและหายใจแทบไม่ออก

และเขาก็เล่าเรื่องการหย่าร้างให้ฉันฟังทั้งน้ำตา

เขาร้องไห้...ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมา ...ในที่สุด

เราก็เดินเข้าไปในบ้านคุยกันและหัวเราะ

เมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงเก็บความลับนั้นไว้

ไม่ได้เล่าความในใจให้เขาฟัง

หลายวันที่อยู่ด้วยกัน ทำให้เขากลับมามีความสุข และลืมปัญหาการหย่าร้าง

ขณะที่ฉันได้ตกหลุมรักเขาอีกครั้ง

เมื่อถึงวันที่เขาต้องกลับไปนิวยอร์ก

...ฉันต้องไปส่งเขาด้วยน้ำตา ไม่อยากห็นภาพเขาเดินจากไป

แม้เขาสัญญาว่าจะบินมาหาฉันทุกเมื่อ ที่ฉันสามารถลางานได้

แต่ฉันไม่สามารถรอเขาได้อีกต่อไป

โดยส่วนลึกในหัวใจแล้วเราต่างมีความสุขเสมอเมื่ออยู่ด้วยกัน

วันหนึ่งเขาก็ไม่ได้กลับมาอย่างที่เขาเคยสัญญาไว้

ฉันได้แต่คิดว่า คงเป็นเพราะเขางานยุ่งเกินกว่าที่จะปลีกตัวมาได้

มันผ่านไปจากวันนั้นเป็นเดือนจนลืมเรื่องนี้ไป

และแล้วทนายความจากนิวยอร์ก ก็แจ้งข่าวร้ายนี้ให้ฉันทางโทรศัพท์

...เขาเพิ่งเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุทางรถยนต์

ฉันเข้าใจทันทีถึงความรู้สึกของคนหัวใจสลาย

เพิ่งรู้ว่าทำไมเขาไม่มาหาฉันในวันนั้น

นี่เป็นอีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองอกหัก

คืนนั้นฉันร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด

ถามตัวเองว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นกับคนดีๆ อย่างเขา

ฉันเดินทางไปนิวยอร์กอีกครั้ง เพื่อร่วมรับฟังการเปิดพินัยกรรม

แน่นอนที่สุดสมบัติต่างๆ เขามอบให้กับครอบครัวและอดีตภรรยา

ฉันได้พบภรรยาเขาอีก

เธอเล่าถึงความเป็นอยู่ของเขาให้ฉันฟัง 

และยังบอกว่าเขาได้ทำอะไรให้เธอบ้าง

แต่กลับสัมผัสได้ว่า

เขาไม่มีความสุขเลย แม้ว่าเธอพยายามเอาอกเอาใจต่างๆ นานาแล้วก็ตาม

แต่ไม่สามารถทำให้เขามีความสุขอย่างคืนวันแต่งงานได้เลย

ในพินัยกรรมระบุว่า

ฉันจะได้รับสมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่เป็นสมบัติส่วนตัวของเขา

ที่ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่า ทำไมเขาจึงตัดสินใจเช่นนั้น

เมื่อเสร็จธุระฉันจึงบินกลับไปยังแคลิฟอร์เนีย

ระหว่างเดินทางฉันหวนระลึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ของเรา

...และเปิดสมุดบันทึกออกอ่าน

สมุดบันทึกนั้นเริ่มบันทึกขึ้นจากวันแรกที่เราได้พบกัน

อ่านไปชั่วขณะหนึ่งฉันเริ่มร้องไห้

เมื่อพบข้อความว่า

เขาได้ตกหลุมรักฉันในวันที่ฉันถูกหักอก แต่เขาก็ขลาดเกินไป ที่จะบอกฉันว่าเขารู้สึกอย่างไร

นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมวันนั้น.... เขาจึงนิ่งเงียบและคอยแต่จะเป็นผู้ฟัง

จากบันทึกทำให้ฉันรู้ว่า เขาพยายามจะบอกฉันหลายครั้ง

แต่เขาก็ไม่มีความกล้าหาญพอ

เวลาที่เขารู้สึกดีใจที่สุด จึงเป็นโอกาสที่เขาได้พบฉันและเต้นรำด้วยกันในวันแต่งงาน

ซึ่งเขาพยายามจินตนาการว่า นั่นเป็นงานวิวาห์ของเรา

นี่ละสาเหตุที่ทำให้เขาไม่มีความสุข

จนกระทั่งเขาได้หย่าขาดจากภรรยา

...ส่วนเวลาที่มีความสุข กลับเป็นวินาทีที่เขากำลังอ่านจดหมายของฉัน

ในที่สุดสมุดบันทึกก็จบลงด้วยข้อความว่า

"แล้วก็มาถึงวันนี้ ...วันนี้แล้วที่ผมจะได้บอกรักเธอ ..."

แต่มันกลับเป็นวันที่เขาต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

...วันที่ฉันเพิ่งมาค้นพบว่า เขาก็รู้สึกเช่นเดียวกับฉันตลอดมา....

รักแรกพบ

ชายหนุ่มวัย 18 คนหนึ่งกำลังป่วยด้วยโรคมะเร็ง... มะเร็งระยะสุดท้ายที่ไม่สามารถเยียวยารักษาให้หายได้อีกแล้ว และก็พร้อมจะจากไปในทุกขณะ เขาใช้ชีวิตอยู่กับบ้านมาตลอด มีคุณแม่เป็นผู้ดูแล

แล้ววันหนึ่งเขาก็เกิดเบื่อหน่ายชีวิตประจำวันอันจำเจซ้ำซาก อยากจะออกไปนอกบ้านสักครั้ง เมื่อรับรู้ความในใจของบุตรชายเช่นนั้นแล้ว ไหนเลยผู้เป็นมารดาจะไม่โอนอ่อนผ่อนตาม เขาจึงมีโอกาสออกไปเดินเล่นละแวกบ้าน ผ่านร้านค้ามากมาย...จวบจนพบร้านขายซีดีแห่งหนึ่ง

เขาก็ต้องหยุดชะงัก จ้องมองเข้าไปในร้านแห่งนั้น..ที่นั่นเขาได้เห็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันคนหนึ่ง และในทันใดชายหนุ่มก็แจ่มชัดอย่างยิ่งว่าเธอคือรักแรกพบของเขาที่อุบัติขึ้น ณ บัดนั้น

เขาเดินเข้าไปข้างในร้าน ขณะสายตาจับจ้องอยู่แต่เธอ กระทั่งมาหยุดยื่นตรงหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว "จะให้ฉันช่วยอะไรได้บ้างคะ" เธอเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้ม ช่างเป็นรอยยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่เขาเคยสัมผัส มันทำให้เขาอยากประทับริมฝีปากเธอในทันที เขาตอบตะกุกตะกักออกไปว่า "เอ้อ ผมอยากได้ซีดีสักแผ่นครับ"

จากนั้นก็ทำทีหันไปเลือกซีดีได้แผ่นหนึ่ง ก่อนจะกลับมาอยู่เบื้องหน้าเธออีกครั้งเพื่อชำระเงิน  "คุณอยากให้ฉันห่อกระดาษด้วยมั้ยคะ" เธอถามพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ด้วยอีกหน เขาพยักหน้า เธอจึงหันหลังไปจัดการให้จนเสร็จเรียบร้อยแล้วยื่นให้ชายหนุ่ม กลับมาถึงบ้านเขาจัดการเก็บแผ่นซีดีไว้ในตู้ เพราะไม่ได้สนใจบทเพลงในแผ่นซีดีแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาสนใจก็คือคนขายนั่นต่างหาก

หลังจากวันนั้นแล้ว ชายหนุ่มก็แวะเวียนไปที่นั่นเป็นประจำทุกวัน ซื้อซีดีมาวันละแผ่นเสมอ พร้อมกับอนุญาตให้หญิงสาวห่อกระดาษทุกครั้ง รวมทั้งเมื่อกลับมาบ้านก็เก็บมันไว้ในตู้เหมือนที่เคยปฏิบัติมา เขารู้สึกขวยเขินที่จะชวนเธอออกไปเที่ยวด้วยกัน ทั้งๆ ที่เบื้องลึกนั้นปรารถนาเหลือเกิน แต่ก็...ไม่กล้าพอ!

เมื่อคนเป็นแม่รับรู้ในเวลาต่อมาท่านก็คะยั้นคะยอให้ลูกชายทำตามใจปรารถนาของตน รุ่งขึ้นเขาจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมด ไปยังร้านนั้นอีกครั้ง ซื้อซีดีหนึ่งแผ่นเหมือนวันก่อนๆ และระหว่างที่เธอหันหลังให้นั้น  เขาก็ตัดสินใจทิ้งเบอร์โทรศัพท์ของตนไว้บนโต๊ะก่อนวิ่งออกจากร้านไป  สองสามวันต่อมาคุณแม่ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ จึงรับสายและพูดว่า "สวัสดีค่ะ" หญิงสาวในร้านขายซีดีนั่นเองที่เป็นผู้โทรมา  เมื่อสาวน้อยถามหาคนเป็นลูกชาย ผู้เป็นแม่ก็เริ่มร่ำไห้ แล้วบอกว่า "หนูคงไม่รู้หรอกว่า...เขาเพิ่งจากไปเมื่อวานนี้เอง"

ถัดจากนั้นเสียงจากคนถามก็คล้ายจะถูกปลิด คงเหลือแต่เพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของผู้เป็นแม่ ในวันนั้นเอง ผู้เป็นแม่ก็เข้าไปในห้องของลูกชายเพื่อหวนระลึกถึงเขาอีกครั้ง... เริ่มด้วยการสัมผัสเสื้อผ้าที่เขาเคยสวมใส่ และทันทีที่เปิดประตูตู้ ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบซีดีที่ยังห่อกระดาษไว้ กองอยู่เต็มไปหมด คุณแม่เลือกหยิบมาแผ่นหนึ่ง นั่งลงบนเตียงและเริ่มแกะออกดู ทันใดนั้นก็มีกระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งหล่นลงมา  คุณแม่หยิบมันขึ้นมาอ่าน "สวัสดีค่ะ คุณดูน่ารักจังเลย คิดอยากออกไปเที่ยวกับฉันบ้างรึเปล่า"  กระทั่งเธอแกะซีดีแผ่นถัดๆ มา ก็ยังพบกระดาษแผ่นเล็กๆ มีข้อความเช่นเดิม...

ไง....อ่านแล้วรู้สึกดีๆ กันมั่งมั้ย.....อ่านแล้วคิดได้ว่า เวลาของชีวิตแต่ละคนสั้นนัก เพราะฉะนั้น จงทำในสิ่งที่อยากซะ! ก่อนจะสายไป!!!

นี่หรือคือการลงโทษของพ่อ

วันหนึ่งเมื่อยังเด็ก แอนดี้น้องชายของฉันนั่งอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น .... ในมือข้างหนึ่งมีปากกาหนึ่งด้าม ขณะที่ในมืออีกข้างหนึ่งก็ถือหนังสือสะสมราคาแพงของพ่อ แอนดี้คงจะปีนขึ้นไปหยิบจากบนชั้นหนังสือ.... เมื่อพ่อเดินเข้ามาในห้อง แอนดี้ก็ก้มหน้างุดและทำท่ากระสับกระส่าย

เขารู้ตัวดีเชียวละว่ากำลังทำผิดแม้จากระยะไกล ฉันก็เห็นรอยขีดเขียนเปรอะไปทั่วบนหน้าหนังสือของพ่อ  และตอนนี้แอนดี้ก็กำลังจ้องมองพ่อตาโตด้วยความหวาดหวั่น รอคอยที่จะถูกทำโทษ

พ่อหยิบหนังสือขึ้นมามอง แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โดยไม่พูดอะไรสักคำ ..... หนังสือทุกเล่มมีความหมายต่อพ่อมาก... หนังสือคือความรู้ และหนังสือเล่มนี้ก็เป็นหนังสือสะสมราคาแพง แต่ในขณะเดียวกันท่านก็เป็นพ่อที่รักลูกมาก..... สิ่งที่พ่อทำในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านั้นยอดเยี่ยมมาก แทนที่ท่านจะลงโทษหรือดุแอนดี้ หรือแม้แต่ตำหนิความซุกซน !!

พ่อกลับนั่งลง ... หยิบปากกาในมือแอนดี้ขึ้นมาถือไว้ แล้วก็เขียนอะไรบางอย่างลงในหน้าหนังสือสะสมราคาแพงนั่นเสียเอง

พ่อเขียนที่ข้างๆ ลายเส้นที่แอนดี้ขีดว่า "ภาษาของแอนดี้ เมื่ออายุสองขวบ..... ต่อไปไม่ว่าครั้งไหนที่พ่อหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเปิด พ่อก็จะเห็นใบหน้าน้อยๆ ที่น่ารักและดวงตาที่สดใสของลูก และจะขอบคุณพระเจ้าที่ประทานเด็กน้อยคนนี้มาให้ขีดเขียนบนหนังสือ แสนหวงของพ่อ ลูกทำให้หนังสือเล่มนี้ของพ่อมีความหมาย.... เหมือนกับที่พี่ ๆ ของลูกนำความหมายมาสู่ชีวิตของพ่อเหมือนกัน"

"ว้าว..." ฉันคิด นี่หรือคือการลงโทษของพ่อ?  นานๆ ครั้งฉันก็จะหยิบหนังสือที่สะสมไว้มาให้ลูกหลานของฉันขีดเขียนเล่น ทุกครั้งที่มองดูลายมือหยุกหยิกเหล่านั้น ฉันก็จะนึกถึงสิ่งที่พ่อทำในวันนั้น  "อะไรกันแน่ที่มีค่าต่อชีวิตของเราอย่างแท้จริง"  ซึ่งนั่นก็คือ "คนที่เรารัก ไม่ใช่วัตถุสิ่งของ"

ลองมองย้อนดูตัวคุณเองในแต่ละวัน เหตุการณ์แบบนี้ เกิดขึ้นได้อยู่เสมอ เช่นคุณนั่งกินข้าวกับภรรยาอยู่ที่ร้านอาหาร เธอหวังดีอยากจะเทซอสให้คุณ แต่มันกลับหกไปเลอะเสื้อตัวเก่งของคุณ และคุณก็ทำสีหน้าที่ตำหนิเธอและคำพูดที่บอกว่า....

"เดี๋ยวผมเทเองก็ได้" นอกจากคำขอโทษที่เธอพร่ำบอก น้ำตาใสๆก็เริ่มเอ่อขึ้นในใจเช่นเดียวกัน..... เพราะอาหารมื้อนั้น ไม่มีรสชาติสำหรับเธอเสียแล้ว... แต่ถ้าคุณบอกกับเธอว่า ถ้าซักไม่ออกก็ไม่เป็นไรหรอก เมื่อผมหยิบเสื้อขึ้นมาใช้ครั้งใด ผมจะหวนนึกถึงร้านอาหารนี้ทุกครั้งไป... ที่ได้มีโอกาสมาทานข้าวกับคุณ และได้คิดถึงทุกครั้งว่าภรรยารัก ละเอาใจใส่ผมมากเท่าใด.... อยากปรนนิบัติเอาใจ (จนเทซอสหกใส่ผม) แต่ว่าคราวหน้าออกมาทานข้าว ผมจะเป็นคนเทซอสให้คุณมั้งล่ะ (ทีนี้ตาผมมั่ง) รอยยิ้มจากหัวใจของเธอได้เริ่มโบยบินแล้ว.....

แค่นี้คุณก็ลงโทษเธอให้ระวังมากขึ้นแล้วล่ะค่ะ สิ่งที่มีค่าต่อชีวิตคนเรานั้นไม่ใช่ นาฬิกาเรือนละแสน หรือเนคไทเส้นละหลายๆพัน แต่เป็นความอบอุ่นในหัวใจ ที่คุณรู้ว่ามีใครคนหนึ่ง เฝ้ารัก เฝ้าถนอมความรู้สึกคุณอยู่ตลอดเวลาต่างหาก... แล้วคุณละคะ เคยลงโทษใครด้วยความรักหรือยัง?

ความรักกับกระถางต้นไม้ที่ล้มคว่ำ

กระถางคว่ำ ดินหกเรี่ย กลุ่มต้นไม้ล้มลุกใบเขียวเข้ม

ลำต้นอวบ ก็พากันหลุดร่วง ถอดถอนรากออกจากกระถาง

ไปกระจัดกระจายอยู่บนหลังคากระเบื้องสีนวลปูน

ฉันพยายามปีนออกไปยืนที่ขอบหน้าต่างด้านนอก เพื่อเก็บทุกอย่างให้เข้าที่

แต่ก็ได้คืนมาเพียงกระถางสีอิฐแห้งกับเศษดินอีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

มันเป็นพันธุ์ไม้ดอกที่ฉันหอบหิ้วมาจากจังหวัดหนึ่งที่อยู่แสนไกล

ให้น้ำให้ปุ๋ยประคบประหงมอยู่ร่วมสองเดือน

แต่ไม่เคยออกดอกงาม เพื่อนๆ มักบอกว่า โฉลกฉันไม่ตรงกับต้นไม้

แค่พลูด่างที่ปลูกเลี้ยงได้ง่ายดาย

ก็ยังเลี้ยงได้ไม่งามเหมือนใครเขา แต่ฉันก็ไม่เคยหมดความพยายาม

แม้ว่าสถานที่และความเป็นอยู่นั้น ไม่เหมาะกับการปลูกต้นไม้เอาเสียเลย

ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ฉันต้องสูญเสียต้นไม้ที่ใส่กระถางแขวนห้อยไว้กับหน้าต่างนั้นไป

แต่ก็ยังดี ที่ฉันยังเหลือต้นไม้อีกสองกระถาง แม้มันจะเป็นไม้พันธุ์พื้นๆ ที่พบเห็นได้ทั่วไป

แต่ความสมบูรณ์ของมัน ก็ทำให้ฉันภาคภูมิใจกับความเอาใจใส่ของตัวเองได้พอสมควร

ทุกเช้าเย็นที่รดน้ำต้นไม้ข้างหน้าต่างก็ไม่ได้สังเกตถึงน้ำที่ไหลราดไปบนหลังคาว่า

ได้พัดพาดินและกลุ่มต้นไม้ที่หกคว่ำในวันนั้นให้ไปกองรวมกันอยู่บนรางน้ำฝนจนเกลี้ยงหลังคาตั้งแต่เมื่อไหร่

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง

ฉันเห็นดอกไม้สีเหลืองบานอยู่อย่างสว่างไสวท่ามกลางแสงแดดอ่อน

ฉันรู้สึกถึงกลีบดอกอิสระ ก้านช่อทะนง แข็งแรง มันอยู่อย่างกล้าหาญเหลือเกิน เอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้

แต่อิริยาบทของดอกไม้ก็ประทับใจไม่น้อยกว่าที่เคยประทับใจ

ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่พิเศษออกไป …บางที

ความรักที่เรามีต่อสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่มีมากจนเกินไป

แหนหวงเกินไป ทะนุถนอมห่วงใยเกินควร อุปการะเกินความจำเป็น

แทนที่จะเร่งรัดให้ความหวังมาถึงก่อนกำหนดอย่างใจ…

ตรงกันข้ามมันอาจกลับกลายเป็นตัวการที่ทำให้ชักช้าร่ำไรไปเสียอีก

ความรัก ความห่วงใย แม้จริงใจจริงแท้

มันก็อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีไปทุกเวลา เราอาจต้องสร้างขอบเขตของมันไว้บ้าง

คงไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่ต้องการเติบโตภายใต้เงื้อมเงาแห่งการอุปการะของใครไปทุกอย่าง

กับชีวิตอิสระ แม้แดดจะแรงไปบ้าง

น้ำจะน้อยไปนิด ปุ๋ยจะขาดแคลนไปหน่อย แต่อย่างน้อย ก็ได้ชื่นชมตัวเอง

ท่ามกลางความหมายหมื่นพันประการของความรักส่วนหนึ่งคงหมายถึงการอยู่ไกลๆ

เพื่อให้อีกฝ่ายมีโอกาสเติบโตด้วยตนเอง

ความสุขที่ได้รัก ก็พอแล้ว

ความจริงก็คือ ... ในขณะที่เราคิดถึงคนๆ นึงตลอดเวลา
เค้าคนนั้นก็อาจคิดถึงคนอื่นอยู่ก็เป็นได้
และบางครั้งก็อาจมีคนที่คิดถึงเรา โดยที่เราไม่สนใจเลยเช่นกัน
บางครั้งการได้ฝันไปคนเดียว มันก็ดีกว่าการได้รู้ความจริงที่ว่า ...
สิ่งที่เราคิดทั้งหมด มันคือความฝันของเราเองเพียงคนเดียว

ฉะนั้นไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่ เลือกที่จะยอมจมกับความฝัน
มากกว่าการได้รับรู้ความจริง

การไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจเค้าไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า ...
เราอาจเป็นที่ 2 ซึ่งมันก็ยังดีกว่าเป็นที่ 3 ที่ 4 ...
และหากเราเป็นที่ 10 ในใจเค้า ... ก็ขอให้คิดไว้ว่า
ดีกว่าเราไม่มีความสำคัญอะไรในใจเค้าเลย

มันอาจต้องมีน้ำตาบ้าง ในการยอมรับความจริงที่ว่า เราไม่ใช่ที่ 1 ...
แต่โปรดจำไว้เถอะว่า หากหัวใจของคุณ ยังไม่ร้องไห้ออกมาดังๆ
พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า ...
ชั้นเหนื่อยเหลือเกินแล้ว โปรดห้ามใจเถอะ ก่อนที่ชั้นจะอ่อนล้าไปกว่านี้
ก็จงชอบต่อไปเถอะ...

การรักใครซักคน ไม่ต้องการความพยายาม ...
การตัดใจต่างหาก ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย
ลองชั่งน้ำหนักในใจเราดูสิ ว่าความสุขยามที่คุณได้สบตาเค้า
กับความทุกข์ยามที่คุณต้องคอยหลบตาเค้า
อันไหนมันหนักหนากว่ากัน

อย่าโทษตัวเอง ที่มาเจอเค้าสายเกินไป ...
อย่าโทษเค้าที่ไม่มีใจให้
อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกัน แต่ไม่ได้ทำให้เราใจตรงกัน ...
แต่จงยิ้มให้กับตัวเอง ที่อย่างน้อย
ถึงจะพบกับเค้าคนนั้นสายเกินไป แต่ก็ยังได้พบ ...

ยิ้มให้เค้า ที่ถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามา แต่ก็ยังได้รับหัวใจของเราไป ...
ยิ้มให้กับโชคชะตา ที่ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้เรารักกัน ...
แต่ก็ยังทำให้เรา ... ได้รู้จักกัน

คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่ง ...
คุณได้เจอคนที่คุณอยากเก็บรอยยิ้มของเค้าไว้คนเดียว
คนที่คุณใส่ใจกว่าตัวคุณเอง ...
คนที่ทำให้คุณหัวเราะ และร้องไห้ได้มากมาย ...
คนที่เพียงแค่ยิ้มของเค้า เปลี่ยนวันที่หมองหม่น ให้กลายเป็นวันที่สดใส ...
เท่านี้มันก็ควรเพียงพอแล้ว ไม่ใช่หรือ?
แค่การได้เห็นคนที่เรารัก ได้หัวเราะอยู่กับใครซักคน ที่เค้ารักมากที่สุด ...
นั่นแหละคือความสุข ของการได้รัก ... อย่างจริงใจ

เรื่องจริงของความรักและชีวิต... นิยามรักและความจริงแห่งชีวิต

1. การรักและไม่ได้รับรักตอบ เป็นทุกข์ แต่สิ่งที่ทุกข์ยิ่งกว่า คือการรักใครสักคน แต่ไม่มีความกล้าพอที่จะบอกให้คนคนนั้นรู้ และต้องมาเสียใจภายหลัง

2. ความรักคือความรู้สึกที่คุณยังห่วงใยใครสักคนอยู่ แม้จะแยกความรู้สึก ความลุ่มหลง และความสัมพันธ์แบบรักใคร่ออกไปแล้ว

3. สิ่งที่น่าเศร้าในชีวิต คือการพบคนที่มีความหมายอย่างมากสำหรับเรา แต่มาค้นพบภายหลังว่าเราไม่ได้ถูกกำหนดมาเพื่อสิ่งนั้น และจะต้องปล่อยให้ผ่านพ้นไป

4. เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น แต่เราก็มัวแต่มองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน จนกระทั่งเรามองไม่เห็นประตูแห่งความสุขบานอื่น ที่เปิดไว้รอ

5. เพื่อนที่ดีที่สุดคือคนที่คุณสามารถนั่งอยู่ริมระเบียงด้วยกันโดยไม่พูดอะไรกันสักคำ แต่สามารถเดินจากไปด้วยความรู้สึกเหมือนได้คุยกันอย่างประทับใจที่สุด

6. เป็นความจริงที่เราไม่สามารถรู้เลยว่าเรามีอะไรอยู่จนกว่าเราจะสูญเสียมันไป... แต่ก็จริงอีกเช่นกันที่เราไม่รู้ว่าเราพลาดอะไรไปบ้างจนกระทั่งผลของสิ่งนั้นเข้ามาหาเรา

7. การมอบความรักทั้งหมดให้ใครสักคน ไม่ได้เป็นหลักประกันว่าเขาจะรักเราตอบ อย่าหวังที่จะได้รักตอบ แต่จงรอให้มันงอกงามขึ้นในหัวใจเขา แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ก็ให้พอใจว่าอย่างน้อยมันก็ได้งอกงามขึ้นในใจของเราเอง

8. มีสิ่งที่คุณต้องการจะได้ยิน แต่คุณจะไม่ได้ยินมันจากปากของคนที่คุณอยากได้ยิน แต่อย่าทำตัวเป็นคนหูหนวกโดยไม่รับฟังสิ่งนั้นจากคนที่เขาบอกกับคุณจากหัวใจ

9. อย่าบอกลา ถ้าคุณยังต้องการจะพยายามต่อไป อย่าท้อใจถ้าคุณยังรู้สึกว่าคุณไปไหว อย่าพูดว่าคุณไม่รักคนคนนั้นอีกแล้ว ถ้าคุณยังไม่สามารถ "ทำใจ"

10. ความรักมักมาเยือนผู้ที่ยังคงหวัง ถึงแม้ว่าจะผิดและมาเยือนผู้ที่ยังคงเชื่อ ถึงแม้ว่าจะถูกทรยศหักหลัง และจะมาเยือนผู้ที่ยังคงรัก ถึงแม้จะเคยเจ็บปวดมาก่อน

11. อย่ามองใครจากหน้าตา เพราะมันอาจหลอกเราได้ อย่ามองใครจากความร่ำรวย เพราะมันไม่จีรังยั่งยืน ให้มองหาคนที่ทำให้คุณยิ้มได้ เพราะเพียงยิ้มเดียวสามารถทำให้วันที่หม่นหมองกลับสดใส

12. การที่เราจะประทับใจใครนั้นอาจใช้เวลาแค่เพียงนาที การที่เราจะชอบใครอาจใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมง การที่เราจะรักใครอาจใช้เวลาเพียงชั่ววัน แต่การที่จะลืมใครนั้นต้องใช้เวลาชั่วชีวิต

13. ขอให้คุณมีความสุขมากพอที่จะทำให้คุณเป็นคนอ่อนหวาน ผ่านการทดสอบมามากพอที่จะทำให้คุณเข้มแข็ง มีความเศร้าโศกพอที่จะทำให้คุณยังคงความเป็นมนุษย์ และมีความหวังมากพอที่จะทำให้คุณเป็นสุข

14. เอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าคุณรู้สึกว่าสิ่งนั้นจะทำให้คุณเจ็บปวด รู้ไว้เถอะว่าคนอื่นก็เจ็บปวดจากสิ่งเดียวกันเช่นกัน

15. จุดเริ่มของความรักคือการปล่อยให้คนที่เรารักเป็นตัวของตัวเอง อย่าดึงเขาจากภาพความเป็นเขา มิฉะนั้นจะหมายความว่าเราต้องการเพียงภาพสะท้อนของตัวเราที่ปรากฎในตัวเขา

16. คนที่มีความสุขที่สุด ไม่ได้หมายความว่าเขามีสิ่งที่ดีที่สุด เพียงแต่เขาสามารถทำสิ่งที่เขามีให้ดีที่สุดได้ต่างหาก

17. อนาคตที่สดใสมีรากฐานอยู่บนอดีตที่ถูกลืม คุณไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ดี ถ้าหากไม่รู้จักปล่อยวางจากความผิดพลาดในอดีต และความปวดใจ

18. คุณร้องไห้ตอนคุณเกิดในขณะที่คนรอบข้างกำลังยิ้ม จงมีชีวิตอยู่เพื่อเมื่อตอนคุณตาย คุณจะเป็นคนที่ยิ้ม ในขณะที่คนรอบข้างร้องไห้ให้คุณ...