นกแก้วตัวน้อยตัวหนึ่งกำลังหงุดหงิดเป็นอย่างมากกับจะงอยปากของตัวเอง
"แม่ฮะ ผมเกลียดจะงอยปากโง่ๆ ของตัวเองจัง"
"ทำไมล่ะลูก?" แม่ถาม
"ก็จะงอยปากนกแก้วอย่างเราไม่เห็นสวยเหมือนพวกนกช้อนหอย นกกระทุง นกเหยี่ยวหรือนกกระจิบเลยฮะ"
"ก็จริงอยู่นะลูก แต่แม่เชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลของมันที่เป็นแบบนั้น ถ้าหนูอยากรู้คำตอบลองไปปรึกษาคุณลุงคอว์สิจ๊ะ คุณลุงมีอายุมากที่สุดและฉลาดที่สุดในเขตของพวกเราเลยนะ"
เจ้านกแก้วตัวน้อยไม่รอช้า มันรีบบินตรงขึ้นไปหาคุณลุงคอว์ของมันทันที
"คุณลุงฮะ ผมมีปัญหามาปรึกษาฮะ ผมไม่ชอบจะงอยปากของตัวเองเลย มันสวยสู้นกอื่นๆ ไม่ได้เลยฮะ"
ลุงคอว์เงียบไปสักครู่ก่อนจะตอบกลับมาว่า
"จริงอย่างเจ้าพูดนั่นแหละ จะงอยของพวกเรามันสวยสู้ใครไม่ได้แต่บอกลุงหน่อยซิว่าเธอเคยอยากกินหนอนบ้างไหม"
"อึ๋ยยยย ไม่ฮะ ผมเกลียดหนอน" นกแก้วน้อยทำท่าขยะแขยง
"นั่นอาหารโปรดของนกช้อนหอยเขาเลยนะ.. แล้วเธอคิดจะกินปลาบ้างหรือเปล่าล่ะ"
"ถ้าเลือกได้ ผมจะไม่กินฮะเพราะมันเป็นการทำร้ายเพื่อนๆ ของผม"
"นั่นก็ของโปรดนกกระทุง แล้วเธอพอจะกินกระต่ายหรือหนูเป็นบ้างไหมล่ะ" ลุงคอว์ถามต่อ
"ไม่ฮะ ผมไม่มีวันทำร้ายเพื่อนๆ ของผมแน่นอน"
"นกเหยี่ยวเห็นสัตว์พวกนั้นไม่ได้เลยนะ พวกนกเหยี่ยวชอบมาก.. แล้วเมล็ดพืชเล็กๆ อย่างทานตะวันล่ะ"
"นั่นของโปรดของผมเลยฮะลุง" พูดแล้วเจ้านกแก้วตัวน้อยก็พลันหิวขึ้นมาทันที
"งั้นเอานี่ไปกิน ลุงพอจะมีเมล็ดทานตะวันเหลืออยู่บ้าง" ขณะที่เจ้านกแก้วตัวน้อยกำลังแทะเมล็ดทานตะวันอย่างมีความสุข ลุงคอว์ก็พูดขึ้นว่า
"ลองคิดดู ถ้าเธอมีจะงอยแบบนกช้อนหอย นกกระทุง หรือนกเหยี่ยวพวกนั้น เธอจะมีโอกาสได้แทะเมล็ดทานตะวันของโปรดเธอไหม"
นั่นแหละเจ้าหนูน้อย ที่ลุงอยากจะบอกก็คือ เราทุกคนล้วนถูกออกแบบมาให้เป็นตัวของตัวเอง ทั้งความถนัด ทักษะหรือความสามารถบางอย่าง อย่ามัวไปอิจฉาคนอื่นอยู่เลย เธอจงมั่นใจในสิ่งที่ตนเองเป็น ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมี พยายามค้นหาให้ได้ว่าอะไรที่เธอเก่ง อะไรที่เธอมีความสามารถและชอบทำมากที่สุด
จำไว้นะเจ้าหนู คนทุกคนถูกออกแบบมาเพื่อจุดประสงค์เฉพาะ อย่าได้กังวลว่าทำไมเราถึงไม่เก่งเรื่องโน้นเรื่องนี้เหมือนคนอื่น เพราะคนอื่นก็มีบางอย่างที่ไม่เก่งเท่าเราเช่นกัน
