เรื่องของเกย์คนหนึ่ง

ชายหนุ่มคนหนึ่ง บุคลิกดี การศึกษาก็สูง แถมมีอาชีพการงานที่กำลังเจริญรุ่งเรือง มาหาผู้เขียนสารภาพว่าเป็นเกย์
อยากจะแก้ไข ผู้เขียนก็ซักๆ ไป ไม่พบว่าเขามีปัญหาอะไรอย่างอื่นเลย

พ่อแม่ญาติพี่น้องก็ยอมรับความเป็นเกย์ของตัวอย่างดี ที่ทำงานก็ยอมรับความเป็นเกย์ของเขาตลอดจนความสามารถทางศิลป์ของเขาด้วย ไม่มีใครสนใจในความเป็นเกย์ ตราบใดที่ยังทำงานได้ดี ทุกคนก็ไม่มีใครรังเกียจ แต่เจ้าตัวรังเกียจตัวเอง และต้องการให้แพทย์รักษาให้หายจากความเป็นเกย์ 

ผู้เขียนอธิบายให้ฟังว่า เขาไม่มีความผิดปกติเลย การที่เขาสนใจรักเพศเดียวกันไม่ได้ทำให้เขาต่างไปจากชายคนอื่นที่รักเพศตรงข้ามเลย เรื่องรสนิยมนี้เป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ เพียงแต่สังคมดัดจริตคิดว่าถ้าคนรักต่างเพศเป็นปกติ ถ้ารักเพศเดียวกันก็ถือว่าผิดปกติโดยปริยาย เท่านั้นเอง

เขาก็ค้านว่า "หมอว่าผมไม่ผิดปกติได้อย่างไร ก็ในเมื่อผมรักผู้หญิงไม่เป็น"

ผู้เขียนตอบเขาไปว่า "ในโลกนี้ยังมีผู้ชายโสดทั้งหนุ่มและแก่อีกหลายร้อยล้านคน ซึ่งรักผู้หญิงไม่เป็นและแถมยังรักผู้ชายด้วยกันก็ไม่เป็นด้วย เขายังโชคดีที่ยังรู้จักรักถึงแม้จะเป็นเพศเดียวกันก็ตาม ก็ยังดีกว่าคนที่รักใครไม่เป็นเลย นอกจากรักตัวเองเท่านั้น"

.

.

.

ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ ขอให้เรารักให้เป็น และรู้จักที่จะรัก เท่านั้นเอง